De slager
Zwetend van de haast en nog als één van de weinigen met een mondkapje op, liep ik de plaatselijke supermarkt in. Te langzaam naar mijn zin, sjokte ik achter een dame met een reuze scootmobiel aan het poortje door. Het monster, vol met spiegels en lampjes, zou op de openbare weg niet misstaan maar in de smalle straten van de supermarkt zorgde het voor de nodige irritatie en filevorming.
Nou erger ik me in de zomer regelmatig tijdens mijn bezoekjes aan de buurtsuper vanwege een overdaad aan ramp- en andere toeristen maar dit terzijde.
Voorbij het brood haalde ik in en liep snel verder.
Aangekomen bij de eieren zag ik de slager naast mij praten met een vriendelijk ogende dame die niet erg naar hem leek te luisteren. Plotseling onderbrak ze hem en zei: “Ik wil echt niet lastig zijn maar zou je misschien een stukje van dit vlees voor mij af willen snijden?”
De slager: “Tuurlijk doe ik dat, geen probleem hoor. Ik zeg altijd maar zo: lastige vrouwen bestaan niet.”
Ik schoot in de lach.
Hierdoor aangemoedigd ging hij verder : “Mijn vader kocht ooit een boek met de titel De lastige vrouw. Hij was er nog niet in begonnen of er kwam al een herdruk uit.”
Hij begon onbedaarlijk te lachen. Ik keek achterom maar de dame van het stukje vlees was in geen velden of wegen meer te bekennen.
Lachend vervolgde ik mijn weg richting de kassa. De grap van de slager deed mij denken aan een hele flauwe mop uit een ver verleden die ik in één nacht misschien wel honderd keer verteld heb en waar ik tot vervelens toe om blééf lachen.
Mijn dag kon niet meer stuk.
So much for the butcher!