Vandaag was het zover, ik mocht mijn tweede coronaprik in ontvangst gaan nemen en wel in Maassluis. Iets te laat van huis vertrokken, besloot ik de pont te nemen. De route is korter, als je tenminste de boot niet mist, en zoveel leuker bovendien.

De brug bij Rozenburg werkte nu eens niet tegen en de pont lag al op mij te wachten. Tien minuten later was ik in Maassluis en had nog maar drie kilometer te gaan. Met een beetje geluk zou ik precies op tijd aankomen bij de vaccinatietent. Net als de eerste keer, verliep de priksessie gesmeerd en een klein halfuur later kwam ik opnieuw aan bij het veer.

De boot lag alweer klaar voor vertrek maar ik moest eerst nog even een kaartje kopen bij de automaat. Het ene apparaat was bezet en bij de ander stond een grijze auto met de achteruitrijverlichting aan. Vrijwel direct begonnen de alarmbellen te rinkelen en ik besloot even af te wachten hoe dit verder zou gaan. De auto reed langzaam en scheef achteruit en maakte, toen het kon, een draai in de richting van de andere automaat. Ik wist genoeg en reed naar het apparaat dat zojuist geweigerd had. Zoals ik al vermoedde was er niets met het ding aan de hand en binnen no-time stond ik op de pont.

In mijn achteruitkijkspiegel zag ik de grijze Subaru 4wd, opnieuw scheef, bij de andere automaat staan. Er stak tevergeefs een arm uit het raam, het apparaat stond net te ver weg. Na enkele minuten stapte er een dame met grijs verward haar en een harembroek uit. Voorover gebogen liep ze een paar rondjes onderzoekend om de kaartjespaal heen. Ik juichte van binnen, had het goed ingeschat! Naarmate dit schouwspel voortduurde stapten er mensen ongeduldig en druk gebarend uit hun auto, anderen begonnen te toeteren.

Vlak voordat de kleppen van de pont omhoog zouden gaan zag ik de slagboom in beweging komen. Het was gelukt! De vrouw stapte gauw weer in, de man gaf gas en nog net op het nippertje reden ze de boot op.

De pont ging varen en zichtbaar opgelucht stapte het stel uit de auto. Met een thermosbeker in de hand, keken ze even onschuldig om zich heen. Toen alles ‘veilig’ leek, gooiden ze hun grijze haren in de wind en draaiden hun gezicht naar de zon.

Geen cursus Anger Management voor deze twee, die is beter besteed aan de woedende automobilisten die net als ik altijd haast hebben en nu, dankzij hen, nog schuimbekkend en toeterend in de zinderende hitte achter de slagboom staan te wachten op de volgende pont.

Ik startte mijn auto, keek nog één keer in mijn spiegel en en verliet toen fluitend het veer.

 


Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


*

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.