Carmen goes politiek
Het touwtje heeft slechts drie dagen uit de bus gehangen. Onze lieve Heer heeft nu eenmaal vreemde kostgangers, aldus mijn oma zaliger en één van hen stond afgelopen week onverhoopt in mijn keuken.
Dus, hek maar weer dicht, touwtje naar binnen en hond los.
De buurvrouw liet zich door deze barrières echter niet afschrikken. Ze belde me vanmorgen vroeg al op om te vragen of ik tijd had voor koffie.
“Tuurlijk Sask eh Carmen, met jou wel. Uur of tien?”
“Ja goed. Tot straks.”
“Tot straks.”
Ik was verrast te zien dat de buurvrouw zich van haar wedergeboortekledij met vissenstaart had ontdaan en dat ze weer gewoon lopend in plaats van huppend op de oprit verscheen.
De bel ging, ik deed open en ze viel meteen met de deur in huis:
“Ik heb weer zoiets bijzonders bedacht.”
“Okee, vertel op.”
“Ik hoorde van de week op de radio dat er allerlei nieuwe politieke partijen opgericht worden en toen bedacht ik me dat ik dat ook best zou kunnen doen. Ik wil graag ‘de Partij ter Troost en Bemoediging’ gaan oprichten. Ik weet niet veel van politiek maar wel van troost en omdat tegenwoordig bijna iedereen bang, boos of verdrietig of alle drie is, denk ik dat er behoefte is aan zo’n partij.”
“Mm ja, maar wat ga je dan precies doen?” vroeg ik.
“Nou ik stem in de Tweede Kamer per definitie mee met de partij die de minste stemmen heeft. Mijn stem wordt dus als het ware een trooststem. En aan het einde van een debat ga ik engelenkaartjes uitdelen met positieve en bemoedigende citaten erop, zodat iedereen met een goed gevoel weer verder kan.”
“Tja, goed idee. Toch?”
De buurvrouw kijkt plotseling verschrikt op haar horloge en zucht: “Zo laat alweer. Ik moet gauw gaan, kreeg vanmorgen op mijn kop van de juffrouw van Oscar omdat hij iedere dag te laat op school is en omdat hij nog steeds niet met links kan knippen. Volgens de juf kan dat wijzen op een ontwikkelingsstoornis. Ze vroeg me of ik daar wel van op de hoogte was. Ik heb gezegd dat ik daar natuurlijk van af wist, niet dus, maar dat ik me daar persoonlijk helemaal geen zorgen over maak. Zolang hij met rechts kan knippen vind ik het prima. Op het moment dat hij om wat voor reden dan ook geen beschikking meer heeft over zijn rechterhand, is het vroeg genoeg om het met links te leren. Wat een onzin allemaal op die scholen tegenwoordig. Nou ik ga, anders ben ik te laat met ophalen en gaat ze daar weer van over de rooie. Bedankt voor de koffie.”
“Ja, graag gedaan. Succes met alles en tot gauw.”
Ik bleef vertwijfeld achter en zag door het raam hoe de buurvrouw bijna over haar eigen voeten struikelde terwijl ze terugrende naar de overkant en daar gehaast haar auto instapte.
Wordt vervolgd
Door Anne-Rose Schwencke