Twee gedichten van Leo Vroman, een Nederlands-Amerikaans dichter, (toneel)schrijver, tekenaar, schilder, bioloog en hematoloog, die op 22 februari 2014 op 98 jarige leeftijd in Amerika overleed.
Tussendoor
Wij begrijpen ach zo veel,
ja misschien alles wel verkeerd;
hebben daarvan het tegendeel
misschien te hard geleerd.
Ik maak dus mijn verontschuldigingen
over het hopeloos misverstand
en ons hopeloos onverband
met alle dingen.
Wat heb ik dan in godsnaam bedoeld
zoals ik door de wereld liep
tussen de werkelijkheden door?
Heb ik dan niet gezien, gevoeld
dat ik mijn hele leven sliep?
En waar sliep ik dan voor?
[uit: ‘Daar’, 2011]
————————————————–
De twee gedachten
Een denker dacht met zacht misbaar
twee gedachten bij elkaar.
Daar zij niet naar buiten kwamen
had hij zelf voor hen geen namen.
Wij noemen ze dus Ploot en Fuit
(zo zagen zij er namelijk uit)…
Fuit was zestig angström groot
maar magerder dan kromme Ploot.
Het viel niet op hoe overdag
de een over de ander lag
maar in de stilte van de nacht
lagen zij languitgedacht
en zo verward als mensenhaar
vochten zij dan met elkaar
zodat de denker mompels maakte
en met een pijn in ’t hoofd ontwaakte.
Dus stonden altijd naast zijn bed:
a) glas water b) tablet.
Hij goot en kruimde deze dingen
dan door het hoofd het lichaam binnen
en spoedig lagen Ploot en Fuit en
ook anderen het westen buiten.
Later hadden ze dan spijt
van hun tegenstrijdigheid.
‘Waarom denkt’ riep dan het paar
‘hij ons altijd bij elkaar?
Als hij ons om beurten dacht
wou ‘k wel om de andere nacht
opnieuw bedacht.’
Toen kreeg de denker een idee:
Hij dacht om beurten aan de 2.
Nu slaapt hij altijd in op tijd
en door tot uren na het ontbijt.
m o r a a l
op enkele dagen van het jaar
is bijna alles wel eens waar.
[uit: Fabels, 1962]
Prachtig,en je hebt direct zin om nog meer van hem te gaan lezen.
Dank je wel voor deze keus. Hij is mijn favourite filosoof….maar ik was zijn naam vergeten!
mooi gedichten , ik zou nog meer van hem willen lezen
Ja, zo moet het! Prachtige man.