Gedicht van Wislawa Szymborska

Iemand die ik sinds enige tijd observeer

 
Hij komt niet in grote getale.
Schoolt niet talrijk samen.
Neemt niet massaal deel.
Viert niet uitbundig.

Uit zijn mond
geen koorzang.
Hij verklaart niet in ieders bijzijn.
Stelt niet vast in naam van.
Niet in aanwezigheid
dat vragen naar
wie voor is en wie tegen,
dank u wel, ik zie niet in.

Zijn hoofd ontbreekt
waar je over de hoofden kunt lopen,
waar men gaat en staat, schouder aan schouder
en recht op het doel af
met bij zich pamfletten
en een fabricaat van hop.

Waar alleen in het begin
alles koek en ei is,
want algauw gaan de ene schaar
en de andere op in elkaar
en weet straks niemand meer
van wie, ach, van wie dat moet –
die stenen en bloemen,
het roemen en de knoet.

Niet vernoemd.
Niet spectaculair.
Hij werkt bij Stadsreiniging.
Bij het krieken van de dag,
onverwijld, waar het te doen was,
veegt hij bijeen, ruimt hij op, werpt in zijn wagentje
wat met haakjes aan zieltogende bomen zit geprikt,
in het vermoeide gras is getrapt.

Verscheurde spandoeken,
verbrijzelde flessen,
verbrande poppen,
afgekloven botjes,
rozenkransen, fluitjes en kapotjes.

Een keer vond hij in de struiken een lege duivenkooi.
Hij nam haar mee
en hij heeft haar nog steeds
zodat ze leeg blijft.

Een gedicht van Wislawa Szymborska uit ‘Zo is het genoeg’